Rien Mudde is afgelopen week overleden op de leeftijd van 77 jaar. Mudde was ruim 15 jaar directeur van Durable Nederland. De uitvaart vond donderdag 10 februari plaats in zijn woonplaats Sliedrecht.
Rien Mudde is in december 2009 met pensioen gegaan. Hij is veertig jaar in de branche actief geweest. Mudde startte zijn loopbaan in 1969 bij het telecommunicatiebedrijf Isolectra te Rotterdam, waar hij zich vooral bezighield om het merk Dymo – met succes – te slijten aan de vakhandel. Later was hij accountmanager voor Rotex. Vanaf 1991 was hij actief bij Durable Nederland, het Duitse merk dat hij stevig op de kaart heeft gezet in ons land. De eerste drie jaar als verkoopleider, en daarna als commercieel directeur.
Rien’s zoon Jan Mudde is nog altijd actief in de kantoorbranche, tegenwoordig als directeur/eigenaar van De Giessen Optimaal Kantoor in Hardinxveld-Giessendam.
In januari 2010 publiceerde KBM een uitgebreid interview van Emiel te Walvaart met Rien Mudde ter ere van diens pensionering , wat we hieronder integraal publiceren.
Mister Durable Rien Mudde gaat met pensioen
Afscheid van een A-merk icoon
Door Emiel te Walvaart
Hij heeft altijd pal voor het (A-)merk gestaan. Het pad van fabrikant naar eindgebruiker heeft hij nooit uit het oog verloren en altijd zo goed mogelijk geëffend. Nu neemt hij een parallelweg, en volgt de hoofdroute op afstand. Mister Durable Rien Mudde is met pensioen, maar kan zijn betrokkenheid niet opzij schuiven. Portret van een markant persoon.
KBM is op een prachtige winterdag te gast in Rien Mudde’s woonplaats Papendrecht, twee dagen na zijn druk bezochte afscheidsreceptie. Hij heeft er samen met zijn vrouw Ank enige jaren geleden een ruim appartement betrokken, fraai gelegen aan de Beneden Merwede met een panoramisch uitzicht over de oude stad van Dordrecht. Tijdens de lunch in een etablissement iets verderop langs de rivier, praat Mudde honderduit over zijn ruim veertig jaar werkzame leven.
Banketbakker
Met trots vertelt hij dat hij op dertienjarige leeftijd begon te werken als leerling brood- en banketbakker, waarna hij een van de jongste gediplomeerden op dat gebied was in ons land. “Ik zat op de ulo, maar dat werd onderbroken omdat ik moest werken als oudste van een gezin van elf kinderen. Ik heb illegaal gewerkt tot mijn veertiende.”
In die tijd deed hij al de kennis en vaardigheden op die hij zo vaak heeft toegepast in zijn latere (commerciële) functies. “Als banketbakker was ik al bezig met produceren en verkopen. Ik bakte zelf en daar was ik best goed in, maar nog beter was ik in het verkopen van datgene dat ikzelf heb gemaakt. Hele families kochten toen al aanbiedingen van mij.” Van zijn dertiende tot zijn achttiende was Mudde alleen maar aan het werk, wel meer dan 12 uur per dag. “Het was zo erg dat mijn jongste zus op een gegeven moment zei: ‘wie is die man die op zondag aan tafel zit’.”
De militaire dienst was voor Mudde een cultuurshock. “Heel andere mensen en andere situaties. Maar het meest opzienbarende: in een keer ontdekte ik wat vrije tijd is. Ik gebruikte die maar om mijn rijbewijs te halen en een LOI-cursus handelsvertegenwoordiger te volgen.”Met zijn ervaring als banketbakker werd hij kok menagemeester in zijn diensttijd. Hij was er verantwoordelijk voor de grondstoffen en ingrediënten voor de dagelijkse maaltijden. “Hier leerde ik het vak van distributie kennen.”
Na zijn diensttijd is hij aan het ‘zwerven’ gegaan, zoals hij het zelf noemt. Hij werkte in verschillende bedrijven, zoals een banketfabriek, een staalkabelproducent en een handelsmaatschappij, vooral in de administratie en verkoop. De basis voor zijn loopbaan in de kantoorbranche werd gelegd toen hij in dienst trad van Isolectra te Rotterdam. Weliswaar een telecommunicatiebedrijf, maar Mudde hield zich met lettertangen bezig. “Isolectra verkocht in die tijd miljoenen van het legendarische T65-telefoontoestel aan de PTT. Maar het bedrijf deed meer, zoals installeren. Bij het werk werden lettertangen en tapes van Dymo gebruikt. Isolectra zag er wel markt in om deze te verkopen en ik werd vertegenwoordiger voor Dymo in Groot-Rotterdam.”
De missie A-merk
Sindsdien staat bij Mudde deze missie hoog in het vaandel: het concept van een A-merk van fabrikant naar eindgebruiker brengen. “Ik ging mijn rayon in en deed zaken met de vakhandel. Tegelijkertijd moet je ervoor zorgen dat de eindgebruiker bekend raakt met het product. Dat drukte ik de vakhandel op het hart. De fabrikant/importeur moet altijd gaan voor een tweesporenbeleid: gebruik distributie en handel voor de verkoop en communiceer met de eindgebruiker tot aan de schooljeugd aan toe.”
Mudde haalt in dit kader een voorbeeld aan uit zijn tijd bij Isolectra. “Isolectra was een hightech bedrijf dat bijvoorbeeld ook telefoonbeantwoorders maakte, toentertijd vooral gebruikt door doktoren, rijkspolitie en brandweer. Er werden ook apparaten voor de consumentenmarkt ontwikkeld, maar de consument wilde er niet meteen aan. Ze vonden telefoonbeantwoorders uiterst onpersoonlijk. Dat gevoel hebben we weggenomen, waardoor we deze apparaten ook konden slijten.”
Mudde is in zijn carrière altijd een fervent protegé geweest van het (A-)merk. Op dat gebied kon hij zich helemaal uitleven bij Durable, waar hij in 1991 begon “Mijn missie was altijd de weg van de producent naar eindgebruiker zo goed mogelijk plaveien.” Daarbij ziet hij geen (hoofd)rol voor private label. “Makers van private label zijn geen echte fabrikanten. Die zijn alleen bezig met de verpakking. Het A-merk dat gelijk lijkt aan private label, maar ondertussen heeft het een veel betere kwaliteitsinvulling. Het A-merk gaat veel verder dan alleen prijscalculatie, er zit veel meer achter. Dat moeten we aan de consument duidelijk maken. Je moet bij hem aannemelijk maken dat de prijs een andere invulling heeft. Duidelijk maken dat het A-merk efficiënter is, beter van kwaliteit, langer meegaat en duurzamer is. Private label is er vooral voor de marges van bedrijven.”
Maier-Hunke
Mudde laat de naam van Horst-Werner Maier-Hunke vallen, de topman van Durable. “Hij is echt een boegbeeld van Durable. Hij staat helemaal voor de brandname Durable. Maier-Hunke is ook al jarenlang gespitst op het duurzaamheidsverhaal. We zeggen niet alleen dat we duurzaam omgaan met de natuur, maar we doen het ook. Loop maar door de fabriek, dan zie je het. Durable is al lang bezig met duurzaam produceren. Ik heb een raar gevoel bij al die milieukeurmerken in Europa. Het keurmerk wordt meer als een handelsproduct behandeld, dan dat het een waarborg is. De beste waarborg is nog altijd die de fabrikant geeft, met zijn eigen overtuiging en instelling. Belangrijk is het hoe die boodschap over te brengen op de consument, zodat het voor de consument verantwoord is om met die producten om te gaan.”
Heroriëntatie van vakbeurs
Terwijl Rien tijdens de lunch volop geniet van de slibtongetjes en een smakelijke rode wijn, is het onvermijdelijk dat we ook op het thema beurzen uitkomen. Hij is altijd betrokken geweest bij diverse beurzen en toonde zich een fervent voorvechter van een goede branchebrede beurs. Mudde betreurt het dat Officeworld destijds ter ziele is gegaan, omdat de neuzen van de verschillende betrokken partijen niet dezelfde kant opwezen. Ondertussen moet hij ook bekennen dat het fenomeen vakbeurs wel aan een heroriëntatie toe is. “Vroeger waren beurzen echt bestemd om te orderen, maar dat is in de huidige tijd niet meer nodig omdat het allemaal geautomatiseerd is. Wel is het nuttig om bij elkaar te komen en nieuwe ontwikkelingen en innovatie te ontdekken. Als je nu eens veertig bedrijven hebt die honderd nieuwe producten in de markt zetten, dan is er zeker bestaansrecht voor een vakbeurs. Dan is het voor de verkoper zinvol om er heen te gaan, voor oriëntatie.”
Hij vindt (de huidige opzet van) de handelsvakbeurs achterhaald. “De grote truc is om bezoekers daar te krijgen. Maar dat lukt niet als het aanbod van nieuwe producten te gering is, de kosten te hoog worden opgevoerd en de handel zelf niet de waarde ziet van het weten. Dat laatste is in twintig jaar niet veranderd. Destijds stelde ik al de volgende vraag: Waarom ga je toch niet naar de Efficiency-beurs?”
Met Paperworld 2010 voor de deur, wil hij graag een lans breken voor het internationale platform. Durable en Rien Mudde persoonlijk waren er altijd te vinden. Mudde zelf is bijna twintig keer achter elkaar geweest. Of daar nog een volgend bezoek aan toe wordt gevoegd eind januari, is maar de vraag. Hij wil even afstand nemen, maar met een veelzeggende glimlach houdt hij de optie beslist open.”Het is een uitdaging om via onze branche-organisaties een grote groep vakhandels naar de Messe te krijgen. En hen echt als een gast ontvangen. Zo kijk je ook eens met andere ogen naar de dingen.”
Mudde stelt dat er wel weer een tijd komt voor beurzen, zeker gezien de kracht van de MKB-groep. “Het MKB handhaaft zich in deze recessie. De grote organisaties leveren meer in. Ze kijken bij elkaar in de boeken, hebben allemaal dezelfde catalogus. En het enige goede argument dat ze kunnen hanteren zijn de prijs en de condities. Daarnaast stellen de grossiers hun eigen programma vast. Buiten dat programma kun je niets anders meer kopen. De fabrikant, die vandaag ontwikkelt, morgen produceert en overmorgen verkoopt, moet kijken hoe de handel naar binnen te krijgen bij de MKB-groep. Dan kom je uit bij een organisatie als Quantore. Ja, het MKB is een belangrijk kanaal dat succesvol wordt bewerkt door de vakhandel.”
Vrijheid
Desgevraagd noemt hij zonder enige aarzeling het hoogtepunt in zijn rijke loopbaan, wat eigenlijk voortvloeit uit hét dieptepunt. “De derde week van augustus 1999”, weet hij nog precies. “Toen kwam ik terug van een herseninfarct dat mij op 1 april dat jaar trof. Het bijzondere is dat het een volledige terugkeer was.”
Een ander hoogtepunt wil hij niet onvermeld laten. “De aanstelling bij Durable. Een geweldig bedrijf, waarbij ik zo veel vrijheid kreeg om Durable op de kaart te zetten. Ik heb in die tijd altijd gewerkt aan een goede relatieband in het land. Ik heb ook altijd veel waarde gehecht aan het eigen team, vakmensen die weten wat er gedaan kan worden. Ook heb ik in al die jaren een goede samenwerking gehad met de internationale collega’s. Het is allemaal gebaseerd op vertrouwen en samenwerken en hoogwaardige producten maken.”
De Durable-icoon heeft de markt door de jaren heen flink zien veranderen. Er zijn hem een aantal ontwikkelingen opgevallen, in het bijzonder van de vakhandel. “Veertig jaar geleden had je zo’n tien grote Nederlandse spelers die de markt bewerkten en die zijn allemaal geconcentreerd in de globals. Ook de inkooporganisaties hebben zich geconcentreerd. Maar met de meeste verwondering heb ik toch wel gekeken naar de ontwikkeling in de MKB-groep. Die hebben toch ook heel moeilijke periodes meegemaakt. Thema’s hierbij zijn dan: de prijzen van producten, condities in de handel en verbinding naar de fabrikanten. Die groep heeft de flexibiliteit gehad om in economische tegenspoed overnames tegen te gaan. Zij hebben de ontwikkelingen het hoofd geboden. De persoonlijke benadering van kleine organisaties heeft bewezen dat ze hun positie hebben behouden.”
Elektronisch toekomst
En de toekomst? “Deze wordt elektronisch bepaald. De grote jongens zetten daarvoor hun machinerieën in. Maar als de middengroep er intelligent mee omgaat, is er heus bestaansrecht. De vakhandel heeft trouwens de weg van elektronisch ordenen ook gevonden.”
Resumerend waren volgens hem de opvallendste ontwikkelingen wel dat de middengroep zich gehandhaafd heeft en dat de grote jongens zijn voortgekomen uit concentraties. Hierbij wil hij twee zaken uitdrukkelijk benoemen. “Ten eerste heb ik bewondering voor Peter Damman, de grondlegger van de postorder-gedachte in Nederland. En de opkomst van Office Centre vanuit SHV. Deze heeft vanuit het niets een succesvolle formule neergezet. Iets dergelijks heeft de kantoorvakhandel laten liggen.”
Zo iets dergelijks mag en zal haar in de toekomst niet meer overkomen. Mudde somt een aantal steekwoorden op: “Duidelijkheid, kwaliteit en service, relatieonderhoud, snelle levering, fysieke winkel en elektronische shop. Dan komt het vast goed allemaal.” Daaraan toevoegend: “Vakhandelaren moeten zich ontpoppen als ondernemers in de regio. Ze moeten het voortouw nemen om te zoeken naar uitingen om zichzelf en de partners over het voetlicht te brengen. Gezamenlijk optrekken dus. De Giessen was daarmee bijvoorbeeld zeer succesvol tijdens regionale businessdagen.”
Het zal voor de lezer geen verrassing zijn dat Mudde beslist niet achter de geraniums gaat zitten. Naast meer tijd voor zijn hobby’s zal hij zijn kennis en kunde ook nog inzetten voor de branche. Zo gaat hij voor Office World (voormalig Boleka) het eindgebruikerstraject verder op de kaart zetten, zoals beursdeelnames aan Management Support Event en Facilitair. Ook is hij adviseur bij Pickup International voor de Nederlandse markt. “De vakhandel kan een goede toevoeging zijn voor het assortiment van Pickup. Ik zal me vooral bezighouden met het facilitair-gerichte assortiment.”
Maar ook op hobby-gebied laat hij zich niet onbetuigd. Samen met zijn vrouw zingt hij al jarenlang in een koor. Hij is al 25 jaar voorzitter van een oratoriumvereniging. Op 1 januari is hij toegetreden tot het hoofdbestuur van de Koninklijke Christelijke Zangersbond (KCZB). “Ik ga meehelpen de vereniging verder op de kaart te zetten.” En als er dan nog tijd is gaat hij samen met zijn vrouw ‘luxe kamperen’, zoals hij dat zelf noemt. Vanuit hun buitenhuis in het Zeeuwse Haamstede zal menig avontuurlijke fietstocht worden ondernomen. Daarbij zal hij menig zijweggetje inslaan, maar toch weer op het rechte pad uitkomen.
“Makers van private label zijn geen echte fabrikanten”
“Bewondering voor de ontwikkeling van de vakhandel”
Rien Mudde (65) is in december 2009 met pensioen gegaan. Hij is veertig jaar in de branche actief geweest. Het afscheid van Durable betekent nog niet dat hij achter de geraniums gaat zitten. Hij blijft actief binnen Office World, wordt consultant van Pickup International en vervult bestuursfuncties in de korenwereld. Vanaf 1991 is hij actief bij Durable Nederland, het Duitse merk dat hij stevig op de kaart heeft gezet in ons land. De eerste drie jaar als verkoopleider, en daarna als commercieel directeur.
Mudde startte zijn loopbaan in 1969 bij het telecommunicatiebedrijf Isolectra te Rotterdam, waar hij zich vooral bezighield om het merk Dymo – met succes – te slijten aan de vakhandel. Later was hij accountmanager voor Rotex.
Mudde woont met zijn echtgenote in Papendrecht aan de Beneden Merwede. Vanuit zijn appartement aan de rivier kijkt hij uit op de oude binnenstad van Dordrecht. Het ‘mooiste plekje van Europa’, zegt hij. Maar hij vertoeft ook vaak in Haamstede in Zeeland, waar hij een buitenhuis heeft. Hier luisterde hij in de tuin veel naar zijn favoriete componist Bach nadat hij in 1999 werd getroffen door een herseninfarct. Dat heeft volgens hem veel baat gehad bij het herstel, want hij zat amper vijf maanden na het voorval alweer op kantoor.
