Een man die ik nog nooit eerder heb gezien komt de winkel binnen met een stapel documenten, een perforator, plakbandapparaat, nietmachine, envelop en een balpen. “Heeft u een tafel waar ik even een kwartiertje aan kan werken?”, vraagt hij. “Ik moet wat documenten versturen naar de belastingdienst.”
Ik wijs op de spullen die hij allemaal heeft meegenomen. “Was uw eigen tafel te zwaar om mee te nemen?” Hij kijkt mij met verbazing aan. “U doet toch aan post?”, vraagt hij met verbazing. Ik knik bevestigend. “U kunt hier brieven en pakketjes versturen”, zeg ik vriendelijk. “Wij doen echter niet aan tafels en stoelen, maar ik neem aan dat u die thuis heeft staan.”
Nu is hij degene die knikt. “Het leek mij makkelijker om het allemaal hier te doen.”
Hij loopt vanaf zijn eigen woning met een plakbandapparaat en perforator naar de boekwinkel om belangrijke formulieren te posten die hij ook nog moet invullen. Om daarna met al zijn spullen weer terug naar zijn eigen huis te lopen. Van welke kant ik het ook bekijk, ik kan nergens ook maar een klein beetje de logica ontdekken.
“Het zou best wel een beetje service zijn”, zegt de man. “Een tafel om aan te werken.”
Service…. Het toverwoord voor mensen die iets willen wat totaal niet past binnen het concept van een winkel of iets verwachten wat alle redelijkheid te boven gaat.
“Sommige mensen willen misschien even op een hometrainer zitten als ze op hun beurt wachten”, zeg ik dan ook. “Ook daar beginnen wij niet aan, meneer.” Als antwoord schudt hij met zijn hoofd. “De meeste winkels hebben een tafel en stoel voor klanten die even iets moeten doen”, zegt hij geïrriteerd.
Ik ga in mijn hoofd even naar de supermarkt, de kaaswinkel en de dierenwinkel en kom tot de conclusie dat ze alleen in het restaurant aan het eind van onze straat tafels hebben staan. Om aan te eten en niet om er je administratie te doen. “Dan gaat u toch even naar één van die vele winkels”, geef ik als geweldig advies. Ook dat is service, als je het mij vraagt.
“Ik woon hier niet en weet ook de weg niet echt, daarom was ik blij dat ik uw winkel vond met een postagentschap. Ik woon zelf in Lelystad en daar kan ik bij de boekwinkel altijd rustig aan een tafel zitten om te werken.”
Het verhaal wordt steeds gekker. Hij gaat dus met al zijn spullen naar een stad die hij niet kent om daar op zoek te gaan naar een tafel om aan te werken. “Dan had u het beter bij die boekwinkel in Lelystad kunnen doen”, zeg ik dan ook. De man zucht. “Daar hebben ze plotseling de tafel weggehaald. En bij mij thuis heb ik er geen tijd voor.”
Een kwartier hier of een kwartier thuis, ik zie het verschil niet.
Misschien gaat hij straks ook met een gasfornuis, een koekenpan en een klont boter naar de slager om er zijn gehaktballen te kopen.
Eric Herni is eigenaar bij Boekhandel Eric Herni (The Read Shop Almere-Haven)
