Een meneer met een imponerend gehoorapparaat achter zijn oor komt naar de toonbank met een doosje splitpennen. “Deze wil ik graag hebben”, zegt hij. “Ik ben blij dat jullie die nog steeds verkopen.” Ik vertel dat wij ze altijd op voorraad hebben en dat vooral scholen het vaak bij ons kopen. “Violen?”, vraagt hij direct. “Gebruiken ze het voor violen?” Hij kijkt mij met verbazing aan. “Nee”, zeg ik iets harder. “Ze gebruiken het veel op scholen.” De man knikt en begrijpt wat ik heb gezegd. Ik scan het doosje, lees het bedrag op het kassascherm en vertel mijn klant dat het € 2,95 gaat worden. Hij geeft mij een briefje van vijf euro en zegt dat ik die vijf cent wel mag houden. Vervolgens zegt hij vriendelijk gedag en maakt aanstalten om de winkel weer te verlaten.
“U krijgt nog twee euro van mij, meneer.
Het is slechts € 2,95.”
Hij kijkt mij verschrikt aan.
“Ik verstond € 4,95.” Dat valt dan wel weer mee, lijkt mij.
“Alles wordt steeds duurder hé?”, zegt hij echter tegen mij. “Het geld vliegt momenteel werkelijk uit je portefeuille. Ik probeer zoveel mogelijk te bezuinigen, maar je moet toch je dagelijkse boodschappen doen.” Hij kijkt even naar de boekenkasten. “Lezen doe ik al een paar jaar niet meer.” Hij wijst op zijn bril. “Mijn ogen willen niet meer. Vroeger las ik echt heel erg veel. Ludlum, MacLean, Bagley. Voornamelijk thrillers.”
“Mist u het lezen niet?”, vraag ik geïnteresseerd. “Nee, met racen heb ik niets”, zegt hij. “Dat zal mij een rotzorg zijn met die Formule 1 toestanden.” Ik knik begripvol en begin te vermoeden dat de man ook flink aan het bezuinigen is op de batterijen van zijn hoortoestel. “Voetbal volg ik wel en daar kijk ik ook veel naar. Op televisie hoor, ik ga niet meer naar die wedstrijden zelf. Vroeger wel, maar nu niet meer.”
“Bent u voor Ajax of Feijenoord?” “Vroeger zaten ze in Noord, maar later in Watergraafsmeer en nu in de Bijlmer. Noord is lang geleden hoor. Dat u dat nog weet.”
Ik lach hem toe. Het is moeilijk om een gesprek met hem te voeren, maar hij is duidelijk wel gesteld op een praatje. “Nu ik hier toch ben, verkopen jullie ook cadeaukaarten?” Ik knik zo duidelijk mogelijk, zodat er geen nieuwe misverstanden ontstaan. “Doe maar een VVV-bon van dertig euro. Het is voor mijn broer en ik weet nooit wat ik hem moet geven. Met een bon kan hij zelf wat uitzoeken.”
“Een goed idee, meneer.”
“Thee? Nou, dat geloof ik niet. Hij drinkt volgens mij meer koffie dan thee. Kent u mijn broer?” Ik moet ondanks alles toch een beetje lachen. De man rekent ondertussen dertig euro af.
“NEE, IK KEN U BROER NIET. IK ZEI DAT EEN BON EEN GOED IDEE IS.”
Hij knikt heel vriendelijk en loopt naar de uitgang.
“Fijn dag nog”, roep ik hem na.
“Ragnog? Wat is dat nou weer”, hoor ik hem zeggen terwijl hij de winkel verlaat.
Eric Herni is eigenaar bij Boekhandel Eric Herni
(The Read Shop Almere-Haven)
